De supertiebreak: kan het iets bijbrengen aan de Grand Slams?

De supertiebreak op een Grand Slam: die hadden we niet zien aankomen. Het wordt gebruikt om in de dubbelwedstrijden van doordeweekse toernooien of op demonstratietoernooien. Maar in enkelmatchen en op het allerhoogste niveau? Op zijn minst gezegd is het een opmerkelijke beslissing van de organisatie achter de Australian Open om dat in te voeren.

Maar er zit wel degelijk een gedachte achter. Zoals hierboven vermeld doet de supertiebreak geregeld dienst op demonstratietoernooien en daar is het net de bedoeling om op die manier meer spektakel te brengen en is het resultaat van ondergeschikt belang. Die spektakelwaarde overhevelen naar de Grand Slams kan een goede zaak zijn.

PRIMA ALTERNATIEF

Er is natuurlijk ook een afname van spektakel door het beëindigen van het systeem waarin er sowieso twee games verschil moet zijn in de beslissende set. Dat is echter onvermijdelijk na de marathonmatchen die zich vooral in het mannentennis reeds voordeden en die voornamelijk een roofbouw op het lichaam waren. Dan kan de supertiebreak een alternatief zijn.

Bovendien blijft het element van de spanning gegarandeerd. Indien een speler/speelster de drie eerste punten wint van een gewone tiebreak, staat hij/zij op slechts vier punten van setwinst. Als er naar tien gewonnen punten gespeeld wordt, is er echter nog een lange weg te gaan. Het momentum kan dan gerust nog een paar keer wisselen.

SERVICE MINDER DOMINANT IN HERENTENNIS

Bij een match tussen twee opslagkanonnen bij de mannen kan één punt verliezen op de eigen service fataal zijn. Duurt de tiebreak langer, dan is de kans al groter dat de service toch niet zo dominant is. Zo zullen de spelers tot de laatste bal geslagen is, alles moeten geven. En kunnen de fans genieten.