Hoe jammer het ook was voor Federer: tiebreak bij 12-12 was juiste beslissing

Over die tiebreak bij 12-12 was heel wat te doen. Het was een nieuwe regel, om ‘Isner-Mahut-toestanden’ te vermijden.

Isner haalde het in 2010 met 70-68 van Mahut in de eerste  ronde in Londen. De wedstrijd duurde meer dan elf uur en werd gespreid over drie dagen. In de volgende ronde ging de Amerikaan er kansloos uit.

Natuurlijk hadden beide heren na de finale voldoende tijd om te recupereren. Federer last zelfs een rustpauze van een maand in. Toch was het een juiste beslissing van Wimbledon om een tiebreak in te voeren na 12-12 in de laatste set.

Tennis is één van de sporten waarbij het vreselijk moeilijk is om in te schatten hoe lang een wedstrijd zal duren. Op datzelfde toernooi verloor Bernard Tomic bijvoorbeeld in minder dan een uur, terwijl de finale net geen vijf uur duurde.

Djokovic én Federer maakten er een heerlijke finale van. Natuurlijk verdiende de finale geen verliezer, maar zo zit het spelletje natuurlijk niet in elkaar. Er moest sowieso iemand het onderspit delven. Of dat nu na een tiebreak na 12-12, 24-24, 48-48 of met 70-68 gebeurde.

Dat er in de laatste set geen tiebreak wordt gespeeld bij 6-6 heeft nog iets heroïsch. Dan hebben beide spelers eigenlijk nóg een volledige set om het verschil te maken. Maar langer doorspelen zou meer na- dan voordelen hebben. Voor de tv-kijkers bijvoorbeeld. Of voor de mensen in het stadion.

Wat ons betreft mogen Federer en Djokovic nog héél vaak tegen elkaar spelen. De finale van zondag was alleszins de beste reclame die het tennis zich kon wensen.