Erg moedige Naomi Osaka kreeg keiharde return geserveerd: mentaal welzijn is in het gejaagde circus nog steeds een taboe

Of Osaka nu al dan niet met depressies zou worstelen? Dat zijn eerlijk gezegd niet onze zaken, als zij daar niet wil over praten met pers of andere onbevoegden.

Zolang de toptennister er met iemand (een professional, een familielid, een geliefde) kan over praten, is er in se geen enkel probleem. "Ernstige zorgen maken", zoals vele analisten en mensen die de waarheid in pacht lijken te hebben nu kirren? Neen.

Integendeel zelfs: de boodschap die Osaka wilde brengen was heel moedig. Door niet te willen praten, maakte ze net een sterk signaal. Ze heeft de negatieve energie van de pers- en andere muskieten rond haar niet nodig.

Komt met topsport ook druk? Ja, dat lijkt logisch. Kritische vragen? Die mogen zeker. Maar telkens opnieuw op dezelfde vragen moeten antwoorden van mensen die je niet begrijpen en/of je niet willen begrijpen? Dat vreet aan iedereen.

Taboe

Osaka was klaar om een van de laatste taboes in de sportwereld een ferme opslag met topspin te geven, maar ze kreeg een erg lelijke return op het lichaam terug van de organisatie en de 'kenners'.

Misschien moeten we wat meer écht gaan luisteren naar mensen en naar elkaar en wat minder bezig zijn met het eigen scoren - al dan niet op de kap van anderen? En ja, je kan wel degelijk luisteren naar iemand die niet wil praten ook.